Halverwege het jaar neem ik een klas over van een collega. Dat dit niet ideaal is, daar zal iedereen het waarschijnlijk wel over eens zijn. Je wilt het liefst dat een klas het hele jaar door dezelfde docent voor een vak heeft. Toch zijn er genoeg redenen te benoemen waarom het nu eenmaal soms anders loopt.
Ik nam wel vaker een klas over. Soms ging dat zonder problemen, soms was het keihard werken en soms zat het er ergens tussenin. Zo’n overname gaat normaal gesproken gepaard met wat overleg. Zo spreek ik meestal even met de mentor over de klas en natuurlijk ook met de docent wiens lessen ik overneem. Het is fijn om vooraf te weten waar je rekening mee moet houden. Zijn er bijvoorbeeld leerlingen met dyslexie of met andere zaken die aandacht nodig hebben? En wat ik ook wil weten: wat is het beeld van andere docenten over deze klas? Tegelijkertijd is dat iets waar ik enorm mee probeer uit te kijken. Want tja, wat voor de ene docent een pittige klas is, hoeft dat voor een andere docent helemaal niet te zijn en andersom. En daarnaast heeft de klas natuurlijk recht op een open en onbevooroordeelde blik van een nieuwe docent.
In dit specifieke geval is er een extra moeilijkheid. De klas die ik overneem zal ik voorlopig niet in real life gaan ontmoeten. We geven namelijk online les; op het moment dat ik deze leerlingen zie, is naar school gaan voor hen niet toegestaan. Een klas overnemen die ik nog nooit in het echt heb gezien en ook nog eens niet in het echt zal zien, is nieuw voor mij. Een overleg met de mentor en de docent leert mij dat deze klas het thuisonderwijs niet echt kan waarderen en niet altijd even goed meewerkt.
De klas die ik overneem zal ik voorlopig niet in real life gaan ontmoeten. We geven namelijk online les.
De eerste les breekt aan en ik heet alle leerlingen welkom. Het controleren van ieders aanwezigheid neemt meer tijd in beslag dan ik zou willen, maar ze zijn er allemaal. Tijdens het opnoemen van de namen hoor ik af en toe een gek geluid of er klinkt ineens muziek. Ik reageer onverstoorbaar, maar probeer wel te kijken welke leerling de les al zo snel probeert te verstoren. Ik noteer de namen die me opvallen voor later. We gaan, na een korte introductie-opdracht, aan de slag met het schoolwerk. De les verloopt verder rustig.
Aan het eind van de les vraag ik vier leerlingen nog even te blijven hangen. Hun namen heb ik genoteerd aan het begin van de les en ik verdenk hen van de verstoringen. In het kleine groepje benoem ik mijn bevindingen. De leerlingen geven direct toe, geen smoesjes, zij waren het. Op mijn vraag waarom ze dit doen komt niet echt een eenduidig antwoord. Ze vinden online lessen stom. Vriendelijk verzoek ik hen om de volgende les niet ongevraagd met geluiden te verstoren. Ik wens hun een fijne dag en we gaan uit elkaar.
Tijdens het opnoemen van de namen hoor ik af en toe een gek geluid. Ik reageer onverstoorbaar, maar noteer de namen die me opvallen.
De volgende les gaat het beter, maar nog niet goed genoeg. Via de chat reageer ik (privé) op de persoon die een grapje probeert uit te halen. De andere leerlingen zien dit niet. Ik blijf voor hen vrolijk doorgaan. Vanuit mijn ooghoek zie ik een berichtje in de chat komen. ‘Sorry mevrouw.’ Ik glimlach en reageer met ‘Geen punt en nu aan het werk!’
In de lessen die volgen blijft het redelijk rustig. Een enkele keer gaat het mis, maar met een persoonlijke aanpak lukt het me om grote overlast te voorkomen. Ondertussen geef ik mijn leerlingen complimenten als ze zich gedurende een les goed inzetten en beloon ik hen met een leerzaam spelletje als ze hard gewerkt hebben.
Na een paar weken sluit ik weer een les af. Een jongen blijft hangen in de Zoomruimte. ‘Hey, heb je een vraag?’ begin ik. ‘Nee hoor mevrouw, ik wilde alleen maar zeggen dat u wel meevalt.’ Ik schiet in de lach, want ik denk dat ik hem verkeerd begrijp. ‘Echt mevrouw, we dachten dat u weer zo’n docent was die ons alleen maar zou vertellen dat we niet luisteren en niet goed ons best doen. Maar eerlijk is eerlijk: u bent toch wel cool.’ Een compliment krijgen van een leerling is wat mij betreft de grootste beloning in mijn werk. Ik bedank de leerling. Hij laat niet alleen zien dat hij mijn lessen waardeert door zijn gedrag te verbeteren, hij neemt ook nog eens de moeite om het te zeggen. Dat vind ik zelf ook wel cool.
Door: Marjolein Mantelaers
Gepubliceerd op 16 maart 2021