‘Wie kan me vertellen over welk verschijnsel dit gaat?’ vraag ik mijn leerlingen, nadat we lazen over stenen waar vetplanten zich met hun wortels in boren. Bijna alle vingers gaan de lucht in.
Ik geef het woord aan een meisje achterin, dat haar vinger niet heeft opgestoken, en knik haar bemoedigend toe. Ze blijft even stil. De klas wacht geduldig. ‘Ik denk dat het gaat om biologische verwering,’ zegt ze dan en met elk woord dat ze uitspreekt, groeit het vertrouwen in haar stem en in haar blik.
Groep 7 leest, schrijft, praat, tekent en leert binnen het thema ‘De aarde van binnen en buiten.’ Na de lessen uit de methode waarin we leerden over de exogene en endogene krachten op de aardkorst, hebben we samen ‘Het eeuwige leven van steen’ gelezen: een informatief verhaal verteld vanuit het perspectief van een zandkorrel, uit het geweldige boek Hé, aardbewoner! van Marc ter Horst.
Vervolgens hebben we de tekst nog eens gelezen en we de cyclus van steen met alle bijbehorende, geleerde begrippen in beeld gebracht. Mijn leerlingen werkten met wangen die gloeiden van betrokkenheid, in alle rust, nauwkeurig en met een schitterend oog voor detail.
Wij leraren hebben een fantastisch vak. Toch heerst in het onderwijs en vooral aan de zijlijn van het onderwijs nog heel vaak het hardnekkige idee dat onderwijs opgeleukt moet worden. Onderwijs wordt versierd, opgemaakt, opgetuigd en aangekleed. Het kan niet gek genoeg. Dat decoreren komt vaak samen met een zweem van vluchtige oppervlakkigheid en de gedachte dat die toegevoegde factor ‘leuk’ een positief effect heeft op het welbevinden van de leerling. Als het maar leuk is.
Maar wat is eigenlijk leuk? Vanuit welk perspectief is het leuk? En voor wie is het leuk?
Geloof me, je hóeft je onderwijs niet op te leuken. Toon vakmanschap en lef. Neem je opdracht en je leerlingen serieus. Leer ze steengoed rekenen, schrijven, lezen en zorg dat ze voldoende kennis van de wereld om zich heen hebben om die een beetje te snappen, te waarderen en zich ertoe te verhouden. Weet je hoe prachtig dat is? En weet je wat dat doet met het welbevinden van de leerling én de leraar?
Aan het einde van de dag bekijk ik, in de stilte van het inmiddels verlaten lokaal, het werk van mijn leerlingen. Nu gloei ík. Van trots. Neem even de moeite om in te zoomen op het werk van de kinderen, dan begrijp je wellicht waarom ik mijn vak zo machtig mooi vind.
Door: Willemijn Sas
Gepubliceerd op 24 april 2025