Dit wordt een korter en persoonlijker blog, anders dan mijn andere blogs.
Ik weet sinds enkele weken dat ik galweg- en leverkanker heb. En het is goed mis. Misser dan mis. Er zit een tumor van 12 centimeter (vuistgroot) binnen in de lever. En daar zitten ook nog twee kleinere tumoren.
Onze wereld staat stil en op zijn kop. Ik kan in vijf minuten van hoopvol en vrolijk naar verdrietig en huilend gaan.
Ineens kom ik in de wereld van biopten, CT-scans, stents, galafvoer, MRI-scans, puncties en andere zaken. Geen onderzoek kan mij meer bang maken. Maar ik zit vooral in een wereld van onzekerheid en angst.
Gisteren kreeg ik de allesbepalende uitslag van de leverpuncties. En die is slecht. Zeer slecht. Ik ben uitbehandeld en heb nog enkele maanden tot een jaar te leven. Een mokerslag. Ik zal in die periode alleen maar achteruit gaan.
Het Treant-Scheper Ziekenhuis in Emmen verdient alle lof. Voor alles. De manier waarop ik en wederhelft benaderd en meegenomen worden is bewonderenswaardig. Zakelijk en toch meelevend. Als ik huil zie ik ook hun aangeslagen zijn, om daarna meteen weer door te pakken en alternatieven te bieden. Het gebouw binnenstappen voelt al als een warme deken. Daar voel ik me veilig.
Wij worden in iedere stap meegenomen. Alles wordt uitgelegd in een voor mij begrijpelijke taal. Elke handeling wordt aangekondigd en uitgelegd. Iedere te verwachten pijn is nooit onverwacht. En dat geldt voor ieder personeelslid: oncoloog, zaalarts, verpleegkundige, baliemedewerker, receptioniste. Iedereen.
En ik zie weer het belang van kennis. Daar waar mijn kennis tekortschiet weet ik mij omringd door mensen die op hun opleiding kennis aangeboden hebben gekregen en deze hebben opgezogen. Die snappen hoe ik mij voel. Die weten hoe te handelen en als het kan weer een beetje hoop weten geven, vanuit hun kennisbasis.
Mensen, ik sluit af en neem ook afscheid.
Geniet van ons mooie werk en geef hun kennis ……
Ik deed het 42 jaar vol liefde.
Mijn pensioen zal ik net niet halen.
Bertus Meijer
Gepubliceerd op 8 oktober 2025